Lisedeydim. Bir gün akşam yemeğinde babamla tartıştık, konuyu şimdi hatırlamıyorum ama haksızdı. Benden tepki bekliyordu, bense susmuştum. İşte bunu hiç kimse beklemiyordu 17 yaşındaki bir delikanlıdan. Aradan 2-3 dakika geçti, haksızlığını anlamış olduğundan mıdır, tepkisizliğime duyduğu şaşkınlıktan mıdır bilmem; bana, kendisine kızıp kızmadığımı sordu. "Hayır" dedim, "sana kızmadım". Önce gözleri ışıldadı, sanırım "oğlum ne yaparsam yapayım bana kızmayacak kadar çok seviyor beni" diye geçirdi içinden. Ama ben devam ettim, "hayır baba, sana kızmadım, bazen o kadar iyi bir baba oluyorsun ki,tamam diyorum kendi kendime, ileride çocuğuma böyle davranacağım... Ama bazen de öyle haksızlıklar yapıyorsun, öyle gereksiz yere kızıyorsun ki hiç beni dinlemeden,tıpkı bu gece olduğu gibi, işte o zaman da kendi kendime 'hayır' diyorum, 'asla çocuğuma böyle davranmayacağım' Yani sana kızmıyorum baba, çünkü bana nasıl baba olunacağını ve nasıl baba olunmayacağını gösteriyorsun. Bu, kızgınlık değil teşekkür hakeder...
Oda buza kesti birden, sanki tüm ışıklar sadece babamı gösteriyordu, sanki herkes ondan bir cevap bekliyordu. Sert ve cezalandıran bir cevap. Ama öyle olmadı, babam son lokmasını ağzına götürürken geri masaya bıraktı, sessizce kalktı ve odayı terketti, benimle bir hafta konuşmadı. Sonra tekrar, bu son yaptığı hareketin de yanlış olduğunu anlayarak bir gün odama geldi, "o gece yaptığım son hareket yanlıştı, gene seni kırdım ve kızdırdım galiba" dedi. Hayır dedim, beni kırdın , ama kızdırmadın. İleride ben, oğluma karşı, odayı terkeden olmayacağım, bunu gösterdin, teşekkür ederim, ama hatalıysam, bir hafta sonra bile olsa oğlumun odasına gelip ondan özür dileyeceğim, bunu da gösterdin tekrar teşekkür ederim."
Babam odayı tekrar terketti, ama bu sefer bakışları farklıydı, kızgınlık ya da dargınlık değil gurur vardı yüzünde. Aradan yaklaşık 15 yıl geçti, babam bir daha beni hiç kırmadı. Sanırım ben de onu kırmadım. Oğlum şimdi 3,5 yaşında ve ben o günü hiç unutmadım.
Kutsal Devrim Seçinti
Mayıs 2009 Ankara
babasıyla sorunlar yaşayan bir oğulum ben de. öyle çok büyük sorunlarımız yok aslında, ya da öyle söylüyorum. senin kadar sakin olabilmek isterdim sanırım. en doğru tepkiyi vermişsin. iyi bir baba olacağının sinyallerini çoktan vermişsin. oğlunu da kendin gibi yetiştirmen dileğiyle. saygılar..
YanıtlaSiletle tırnak birbirinden ayrıldığından beri,ömrümün her devresine sığdrmaya çalıstıgım özlemlerim var..babamın vefatının 8.yılı..ve babam burnumun sızlayan direği
YanıtlaSiliçimin uktesi
bayramlarda öpemediğim elin..
benim için babanıza bikerecik sarılın kokusunu alın..
Etkileyici :)
YanıtlaSil''Eşcâr-ı bağ hırka-i tecrîde girdiler
YanıtlaSilBâd-ı hazan çemende el aldı çenârdan.''
Baki'nin dizeleri geldi usulca aklıma sonra Mercedesin gracias a la vida şarkısı dokundu kulağıma ''teşekkürler hayat, verdiğin her şey için;''
flu der ki: ))
Bizi başkalaştıran bir sonraki nesil olmak gibi basitti yazıldığında sadece daha hızlı düşünen elektronik beyinlerimiz bizi başka kılan ..
Yaşarken onca kalabalığa dokunmakla arayı açansa hoyratlığımız olmalı
( malum başımızda kavak yelleri taze bahar kokardı)
Hani bilirsiniz aynı kandan izleri başka düşüren parmakların mucizesi gibi hıh meridyenler arasında zaman farkı 4dk deyip bunu aşabilirdik ahalice..
Yani sözüm ona
Muhteşem bir anı ve yerini bulmalı (!)
Hani öyle naif dokundu ki az tuzlu ekşimtırak bir tat bıraktı damağımda kalemine şeker bulaşmış derler ki doğuda isotta bir şekermiş
"Baba" kavramından uzak, telefondaki sese baba diyen biriyim ben. Hiç böyle diyaloglarımız da olmadı diyalog kuracak vaktimiz de...
YanıtlaSilSuçlu nedir, kimdir bilinmez ama...
"Keşke" dedirtti bu yazı bana...
Ellerine sağlık...
Keşke beraber yaşama şansım olsaydı da,ben de bir şekilde hayatın içinde olan inişli çıkışlı diyaloglardan yaşamış olsaydım.
YanıtlaSilHarika bir paylaşım.Bir baba,şimdilerde dede olarak çok mutlu oldum.
Sevgiler.