oğula mektup

Yeni bir şehirde, çoktan eskimiş oyunlarımı oynuyorum hayatla bak. Hiç değiştirmedim kurallarını ve aslında hiç galip gelmedim hayata karşı. İlerde sana da öğreteceğim bu oyunu, ama galibin adı hiç değişmeyecek bilesin, saçlarımın ilerleyen yaşıma rağmen hala siyah kalışını, kan kusturan engerek zehirlerin hala midemi delemeyişini şaşarak izleyeceksin, şairden bozma bu cerrah yüreğin seni nasıl sevdiğini gururla fark edecek ve bana benzemeye çalışacaksın. Oysa ki sen daha şimdiden bensin, benim kanımdansın oğul….

Dedim ya, büyüdüğünde sana da öğreteceğim bu oyunu ve sen, farkına varmadan öğreneceksin yenilmenin ve bunu kabullenmenin insanı ne denli güçlü kıldığını. Gülerek tekrarlayacaksın sözlerimi “Kim geldi, hayat geldi, belli ki gene sefa getirmedi, buyursun otursun başucuma, madem ki o değil aslında ben misafirim hayata, alakart acılar sunsun bırak, boğazım alıştı takılan lokmalara…” Senden uzak düştüğümde oynamaya başladım bu oyunu ilk, kimi zaman sen yanımdayken de oynadım sessizce. Minicik bedenin uyurken yatağımın bir köşesinde, ben hep gideceğin anı düşünüp varlığını kokladım. “Hatırladın mı?” demeyeceğim oğul, şimdi küçüksün, sana ne anlatırsa onu hatırlar, ona inanırsın… “Hatırladın mı ?” demeyeceğim oğul, çünkü babanı sana hiç unutturmayacağım.

Dinle oğul, hayat neyi sunarsa “eline sağlık” diyorum da sevmiyorum nedense her mönüyü. Bir şehirden uzaklaşınca insan, o şehrin yadigarı özlem tohumlarını büyütürmüş farkında olmadan, şimdi 800 kilometre var seninle aramda, biliyorum hiç gidilesi değil ama şimdiden ezberledim her virajını bu yolun. Buymuş işte sevgili hayatın bana son sunduğu, buymuş benden yaşamamı istediği son zorluk… Ama şimdilik…. Daha kolayları da olmuştu hatırlıyorum, aynı şehirde hasret kalmak gibi yüzüne ve daha zorları da olmuştu, beni sevmediğini duymak gibi minicik dudaklarından. İşte oğul, bu kadar alışığım hayat denen kahpenin oyunlarına, bu kadar ezberledim mutfağındaki malzemeyi. Bırak yeni tatlar deneyedursun üzerimde, ben kabullendim ondan gelen her acı lokmayı. Emin ol sen de kabulleneceksin oğul, büyüdükçe artacak üzerinde biriken zaman tozları. Her geçen gün artacak yükün ve sen de yolumdan gelip aynı oyunu oynayacaksın ve bütün kurallarıyla öğrendiğinde seni her an sallamaya çalışan hayatı sallamamayı bu yazıyı okuyacaksın ve o gün ben bu oyundan çekilmiş olacağım…

ağustos 2010/ malatya